- contionor
- contĭōnor, ātus, 1, v. dep. [contio].* I.To be convened or united in an assembly, to form an assembly:II.
nunc illi vos, singuli universos contionantes timent,
Liv. 39, 16, 4.— Far more freq.,(Acc. to contio, II.) To deliver an oration before an assembly of the people, to harangue, address:B.Dionysius contionari ex turri altā solebat,
Cic. Tusc. 5, 20, 59; cf.:superiore e loco contionari,
id. ib. 1, 49, 117:pro tribunali,
Tac. A. 1, 61 fin.:apud milites,
Caes. B. C. 1, 7; Suet. Aug. 27:ad populum,
id. ib. 84:de Caesare,
id. ib. 85:adversus aliquem,
Liv. 9, 18, 7; and entirely absol.: cum Lepidus contionaretur, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 31, 4; so Liv. 1, 28, 2; Quint. 1, 10, 27; 3, 11, 13; 7, 6, 3; Tac. A. 11, 7; id. H. 1, 31; Suet. Caes. 33, 55; id. Rhet. 6.—With acc.:haec velut contionanti Minucio circum fundebatur tribunorum multitudo,
Liv. 22, 14, 15.—Once with the acc. and inf. (cf. the foll.):C. Cato contionatus est, comitia haberi non siturum, etc.,
declared before the people, Cic. Q. Fr. 2, 4, 6. —In gen., to say publicly, publish, make known, declare (very rare):caterva tota clarissimā concentione.. contionata est: huic vitae tuae, etc.,
Cic. Sest. 55, 118; id. Tusc. 1, 49, 117:idem hoc futurum, etiam Sibylla contionata est,
Lact. 4, 18, p. 292 Bip.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.